And don't criticise what you can't understand

Το χασμα γενεων υπαρχει τοσο ξεκαθαρα παντου. Και εγω ειμαι μικρη τωρα. Αλλα οχι-τοσο-μικρη πια. Δεν θελω να τρομαζω να μεγαλωσω. Και γω δεν θα καταλαβαινω το μελλον. Ουτε τις μελλοντικες γενιες. Θα ειμαι μια γρια που θα τα κρινω ολα. Δεν θελω να ειμαι μια μιζερογιαγια. 'η ισως πεθανω οποτε δεν χρειαζεται να με απασχολουν αυτα τα θεματα.

Ξερεις, ο καιρος περναει και ειμαστε μικροι και λιγοι και παραλληλα τοσο μεγαλοι και πολλοι. Κανονιζουμε το μελλον. Φοραμε αντιηλιακο. Ευχομαστε Καλη χρονια. Καλυπτουμε τα ζωοδη ενστικτα μας με αλλα πιο 'κοσμικα'.

Αλλαζει ο χρονος. Και εσυ καπου εκει, νιωθεις παλι να κατακλυζεσαι απο αυτη τη γλυκια μιζερια για ενα μικρο λεπτακι. Αναμεσα στην απολυτη χαρα, αναμεσα σε αγαπημενους ανθρωπους , αναμεσα σε γελια, αναμεσα σε βλακειες, ισως αναμεσα στο 8 και το 4, μολις 4 δευτερολεπτα, η μιζερια και ταυτοχρονα η ορεξη για ζωη αναβει.

Τα ρολογια, η ωρα, που καθοριζουν τη ζωη μας τοοοσο, εμεις τα βγαλαμε για να τα βγαζουμε περα. Και καμια φορα στο τελος του χρονου σκεφτεσαι τι εγινε. Ειναι ''ο παλιος ο χρονος'' που λεει και το τραγουδι, αυτο το τραγουδι που οταν το ακουγε μικρη ηθελε να κλαψει. Τωρα που το σκεφτομαι ο ανθρωπος απο μονος του ειναι τραγικο προσωπο. Διαχωριζεται στα 'πρεπει' και στα 'θελω' του. Αυτην την μαχη τη μισω. Αλλα αν το καλοσκεφτεις, εσυ, ο,τι κανεις ειναι τελικα αυτο που θες. αρα τα 'θελω' εχουν νικησει?

Θελει να βγει αλλα πρεπει να διαβασει Μαθηματικα Κατευθυνσης. Θελει να φαει ολο το γλυκο αλλα πρεπει να ειναι λεπτη. Θελει να κοιμηθει εξω αλλα δεν πρεπει να αρρωστησει. Θελει να αγορασει αυτα τα παπουτσια αλλα πρεπει να κανει οικονομια. Θελει να φιλησει αυτον τον γκομενο αλλα πρεπει να σκεφτεται τα συναισθηματα των αλλων. Θελει να πηδηξει απ' το μπαλκονι αλλα πρεπει να ζησει. Θελει να κοιμηθει κιαλλο αλλα πρεπει να παει δουλεια. Θελει να τον δειρει αλλα πρεπει να μην τον δειρει. Θελει να χορεψει αλλα πρεπει να προχωραει σοβαρη στο δρομο.Πρεπει να θελει. Θελει να πρεπει. Θελει να θελει. Πρεπει να Πρεπει.

Τι θα μου φερει ο ποταμοοοοοοοος

Θελω να ειμαι ινδιανα. Θελω. Και ειμαι ερωτευμενη με τον Πητερ παν. Θελω να τον φιλησω. και να με παρατησει τελικα γιατι ειναι τοσο γαματος που δεν εχει σπαθι αλλα ξιφακι.

Ο επαγγελματικος προσανατολισμος με κανει να κλαιω και να ποναει ο εγκεφαλος μου. Να κανει πυροτεχνηματα.

Αυτοι αγαπηθηκαν τα χρισουγεννα. Τοτε που ολα και ολοι ειναι ερωτευμενοι. Η αγαπη παλι εφυγε τα χριστουγεννα. Τοτε τα χριστουγεννα της φανηκαν Κακα. Ηταν τοσο θλιβερα οσο και ομορφα. Οταν βλεπεις αγαπη πρεπει να χαιρεσαι. Οταν θες αγαπη και την βλεπεις απ΄το παραθυρο χαιρεσε?

Τα ποιηματα με ελλειψη μελαγχολιας δεν λενε. Ειναι σαν καποιος να εβαλε λεξεις που ταιριαζουν μαζι. Οι ανθρωποι οταν ειναι μαλαγχολικα θλιμενοι δημιουργουν.

Τρεμει λιγο. Και απο το κρυο και οχι. Το νιωθει στα χερια της. Οπως οταν επαιζε πιανο παλια. Το μυριζε. Ακουει μια σιγανη μελωδια απο χαμηλες νοτες. Κλαιει. Το νιωθει στα νυχια της. Φωτακια. Το κασκολ της δινει μια γλυκια ζεστασια. Κλαιει. Δεν μπορει να ελεγξει το μυαλο της. Μυρωδια χυλοπιτων, Παγωμενα χερια, Γλυκα παιδακια, Σοκολατα, Σκυλακι, Facebook, Φυσικη κατευθυνσης, Μανο, Τηλεφωνα, Δωρα, Πιανο, Χιονια, Τιποτα. Αυτος.

Θελω να ειμαι ινδιανα.

ΑΚΟΥΩ-ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ-ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ-ΔΡΩ

Τα χριστουγεννα ολα ειναι ευτυχισμενα. Σκευτομαι παλι. Εκεινη ενιωθε τοσο διαφορετικη μα τοσο ιδια. Η ζωη μας ειναι πολυ μικρη. Για την ακριβεια δεν υπαρχει παρον. Η γραμμη μεταξυ παρελθοντος και μελλοντος ειναι η στιγμη. Αυτην ζουμε. Σαν ηθοποιοι. Αγνοουμε ομως την συνεχεια. Ακουμε (νιωθουμε)- Σκευτομαστε - Αποφασιζουμε- Δρουμε.

Εκεινη, πολλες φορες μετανιωνε. Ομως ηταν ερωτευμενη με τα λαθη της. Με καθε μικρο πραγματακι που μετανιωσε. Εκεινος παλι, εκρινε τα πραγματα που μετανιωνουμε σαν ψεγαδια της ζωης. Σαν στιγμες που Δεν καταφεραμε να σκεφτουμε καλα.

Και ετσι, ειμαστε οι επιλογες μας. Ποτε δεν μπορεις να ξερεις τι θα γινοταν αν διαλεγαμε κατι αλλο. Αν λεγαμε κατι αλλο. Ειμαστε οι επιλογες μας. Δηλαδη ο καθενας διαλεγει τα δικα του. Και μπορει να διαλεξει ΟΤΙ θελει.






Αυτια εχουμε για να ακουμε. Μια μερα ξυπνησε και ενιωσε σαν να ειχε ισοπεδωθει. Ολα τα συναισθηματα της. Ολες οι αισθησεις της. Εγινε ενα με την καθημερινοτητα. Δεν ακουγε πια τους χτυπους της καρδιας της. Δεν ακουγε τις ανασες της. Δεν απολαμβανε τις ανασες της. Σκεφτοταν εναν γκομενο προχθες. Δεν Αναρωτιωταν. Δεν ενιωθε πια παιδι. Ετσι εκλαψε. Εκλαψε πολυ. με λυγμους.







Κοιμομαστε. Ξυπναμε. Περπαταμε. Σκεφτομαστε τι να μαγειρεψουμε. Πως να κουρεφτουμε. Τι να γραψουμε στο facebook. Αναρωτιομαστε πως θα ηταν η ζωη χωρις φουρνο μικροκυματων. Κανουμε τις ασκησεις των μαθηματικων χωρις να σκεφτομαστε ιδιαιτερα. Κοιταμε επιμονα καβλες περαστικους. Κανουμε σχεσεις. Λεμε ψεματα. Λεμε ψεματα στον εαυτο μας. Ελπιζουμε. Εχουμε το αυριο δεδομενο. βλεπουμε τηλεοραση. Περπαταμε στο δρομο και δεν σκεφτομαστε τιποτα. Δεν ακουμε την αγαπη. Δεν ακουμε τις σκεψεις μας. ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ.
Καληνυχτα.

Και ημουν στο σκοταδι. Και ημουν το σκοταδι. Και με ειδε μια αχτιδα.

ρε Νιωθω παραξενα, ειπε. Σημερα ολη την ημερα ενιωθε σαν κατι να μην παει καλα. Σαν να στεναχωριοταν. Σαν κατι να μην ηταν σωστο. Καμια φορα θελει να κλαψει αλλα δεν πρεπει παντα. Ενιωσε το κλαμα συσσωρευμενο στη μυτη της. Σημερα ξαφνικα ενιωσε σαν να εχασε την αξια της. Δεν της εδινε τοση σημασια. Αλλα δεν το ειπε ποτε. Γιατι οταν δεν λες κατι δεν υπαρχει.

Απ΄οταν ημουν μικρη θυμαμαι σκεφτομουν οτι μολις πεις κατι αρχιζει να υπαρχει. Αλλα τελικα απο οτι φαινεται... Ο ανθρωπος την χρειαζεται την εξομολογηση.

Σκεφτομαστε. Κοιμομαστε. Κανουμε διαφορα. Σκεφτομαστε. Σκεφτομαστε συνδυαστικα. Αισθανομαστε. Μιλαμε. Φιλαμε. Ακουμε. Σκεφτομαστε. Πινουμε. Γελαμε. Μεθαμε.

Μεθαμε και φιλαμε και μιλαμε και γελαμε και χορεβουμε και φωναζουμε και κλαιμε και κανουμε αληθειες και κανουμε ψεματα και κανουμε υπερβολες και κανουμε σεξ και γελαμε και κλαιμε. Δρουμε αυθορμητα. Κατι που νηφαλιοι δεν κανουμε γιατι σκεφτομαστε συνδιαστικα και σφαιρικα. Και μας νιαζει. Και ισως ειναι καλο. ή και οχι.

Ειμαι μικρη. Και εχω πλακα. Γιατι οι μικροι νομιζουν πως τα ξερουν ολα. Το ξερω πως στο μελλον θα γελω και θα τα βλεπω σα δευτερα γυμνασιου. Αλλα νιωθω παραξενα και γω. οπως κ αυτη.

Και οι μονιμοτητες με φοβιζουν. Αρκει ομως να χασεις κατι για να ανακαλυψεις την αξια του. Τα μονιμα πραγματα δεν μπορουν να μας κανουν να ανακαλυψουμε την αξια τους μιας και ειναι μονιμα. Ετσι κλαιμε. Θελουμε αυτο που δεν μπορουμε να εχουμε. Θελουμε αυτα που ειχαμε και χασαμε. Θελουμε αυτα που εχουν οι αλλοι. Κοβουμε τα μαλλια μας. Κανουμε ταταουαζ. Παντρεβομαστε. Ποτε δεν θελουμε αυτο που εχουμε. (συμπερασμα 10χρονης ιωαννας, αρα ευκολονοητο.) Αλλα γιατι? το γιατι ειναι δυσκολονοητο.

06.12.08

Αυτο το θεμα με αγγιζει. Μπορει το 'οχι' ή ακομα και η 17 νοεμβρη να μην με αγγιζουν. Αλλα τα Δεκεμβριανα με αγγιζουν. Ισως γιατι μπορει να ημουν εγω ή ενας φιλος μου ή η αδερφη μου ή το παιδι μου ή ενας γκομενος ή ενας που μου την εδινε. Συγχιζομαι.

Κατι γινεται. Δεν ξερω. Καθε φορα με αυτην την ιστορια κλαιω. Εκνευριζομαι. Ειμαι 16. δηλαδη μικρη. Και καταληγω να ζω στον τρομο. Εχουν καταφερει να κανουν παιδια, σαν και μενα, να νιωθουν φοβο για το μελλον τους. Ε οχι ρε φιλε. Δεν με νοιαζει, δεν φοβαμαι ουτοσιαλλως.

Πριν 2 χρονια ηταν σαν να ξεχυλισε το ποτηρι. Ετσι ηταν. Ξαφνικο. Δεν θα θελα να ξεχαστει. Ουτε να καταληξει μια αργεια ή κατι τετοιο. Στο μελλον καποιος θα ψαξει στη wikipedia τι εγινε στις 06.12.08.

Τα ονειρα και οι ελπιδες μονο δεν θελω να χαθουν. Γιατι απελπιζομαι. Βλεπω Παιδια. Που τοσο επηρεασμενοι ειναι που σαν να τους πηρες την ορεξη για ζωη, τα ονειρα. Καταληγουν με της επιθυμιες και τις συμβουλες που τους εδωσε η μανα τους (εξελιξη μηδεν). Τους νοιαζει μονο για το μελλον να εχουν σιγουρο χρημα. Εγω εξασκω το δικαιωμα του να ειμαι μικρη και να Μην με νοιαζουν τωρα τα λεφτα. Μπορω σε μερικα χρονια να μετανιωσω που δεν διαλεξα μια στανταρ ζωη με σιγουρο το μελλον. Αλλα τωρα ειμαι 16 και δεν θελω να εχω ξενα ονειρα. Μου φτανουν τα δικα μου. Και σου λεει ο αλλος γιατι να κατεβει στην πορεια, λες και κατι θα αλλαξει και γω λεω τα κλασικα, ωραια τοτε ας τα δουμε απο την τηλεοραση και ας παραπονιομαστε για την κατασταση. Αληθεια ειναι. Η βια φερνει βια. οχι αναγκαστικα σωματικη. Γιατι το νιωθω. Εκνευριζομαι. Και αυτο ειναι βιαιο συναισθημα. Δεν μαρεσει.

Τα ονειρα και το μελλον μας Κανεις δεν μπορει να το κλεψει.

Keep dreeming. 06.12.08!

fucking happy end.

Αυτος δεν πιστευε στα happy end. Ουτε εκλεγε στις ταινιες. Ουτε οταν πεθανε ο Μουφασα.

Εγω εκλαιγα πολυ. Δεν ξερω γιατι. Αυτος, παντα υποστηριζε οτι οταν κλαιμε, κλαιμε μονο για εμας. Δεν μπορουμε, λεει να κλαψουμε για αλλους.

Δεν ξερω. Ποτε δεν ηθελα να το πιστεψω αυτο. Ποτε δεν ειχα ομως αρκετα επιχειρηματα για να το αντικρουσω. Απλα μου γαμαει το μυαλο και δεν θελω.

Παλια δεν ηθελα να πιστεψω σε αυτην την ιδιοτελεια που κουβαλαει ο ανθρωπος. Τωρα ζω. Υπαρχει ανιδιοτελεια? Αυτη θα ελεγε οτι η αγαπη γεννα την ανιδιοτελεια. Αυτος θα ελεγε οτι η αγαπη γεννα την ιδιοτελεια. Ισως ετσι ειναι. Δεν ξερει, δεν ειχε ερωτευτει.

Εστω η πραγματικη αγαπη γεννα την ανιδιοτελεια. Αν οχι, δεν υπαρχει ανιδιοτελειαΟΜΩΣ παντα καποιος θελει να μοιραζεται την ιδιοτελεια του με αλλους...(διερευνηση).

τα σφαιρικα βυζια ειναι ουτοπικα.

Ο καιρος περναει γρηγορα. Μαλλον τον χρονο τον αντιλαμβανομαστε παραξενα.

Ηρθαν σχεδον τα χριστουγεννα. Και εγω ειμαι μικρη. Δηλαδη θα ερθει το πασχα και μετα παλι καλοκαιρι και χριστουγεννα και μετα πασχα και μετα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ που τοτε θα εχω πλεον κουραστει. Και ολο θα λεω ποσο πολυυυυ εχω ακομα ενω ειναι λιγο. Και μετα που θα τελιωσουμε με αυτα εγω θα κλαιω και θα στεναχωριεμαι.

Εφυγες πολυ γρηγορα. Oυτε που προλαβα να σου πω την μοναδικη μου ιδιοτητα.

Ουτοσιαλλως, η ζωη ξερει.

Καμια φορα φοβαμαι. Διαβαζω για το σχολειο. Κοιμαμαι. Περναω ωρες στο σχολειο. Ειναι παραλογο. Θελω να ζησω. Φοβαμαι οτι δεν θα ζησω ολα αυτα που θελω. Χανομαι. Χανομαι στο απειρο. Δεν θελω. Ειμαι μικρη.

Το καροτο μου εχει κυταριτιδα μαλλον. Αλλα ποιος νοιαζεται.. Ειναι ουδετερο.

τρωω καροτο και προβληματιζομαι. Προβληματιζομαι για τους γκομενους και τισ γκομενες, για το ποδοσφαιρο, για την κυταριριδα Για τους διαχωρισμους. Για την 2α γυμνασιου. Για τα αυτοκινητα, για τις μπαρμπι, το συνδρομο του πητερ παν. Για το καροτο που τρωω.

Τι εισαι? ειπε. Εγω γελαω πολυ με αυτη την ερωτηση. Απο παντα γελαγα. Και στη δευτερα γυμνασιου γελαγα. Και νευριαζα. Μου τη δινουν οι ταμπελες στουσ ανθρωπους, απανταγα παντα. Πιστευα ομως οτι αυτο ειναι συνδρομο της δευτερας γυμνασιου. Λαθος.

Βαζουμε ταμπελες. Δεν ειναι ουτε η δευτερα γυμνασιου ουτε οι emo ουτε οι τρεντι, ουτε οι καγκουρες. ειναι οι ανθρωποι. Γιατι και συ εισαι Κομματοποιημενος. Εισαι Παναθηναικος ή ολυμπιακος ή μια αλλη ομαδα ή δεν ασχολεισε. Εισαι λεων ή καρκινος ή ιχθυς. Ακους μονο 'Ποιοτικη΄ μουσικη (γιατι οταν ακουγεται κατι αλλο κλεινεις τα αυτια σου) ή ακους σκυλαδικα ή εισαι δαπιτης ή κνιτης ή εισαι ειρηνοποιος (αλλα αν σου βρισουν τη μανα την εχουν γαμησει) ή εισαι οικολογος ή εχεις 2 μπανια στο σπιτι σου. ή εισαι γαματος με πολλες γκομενες. Ή εισαι φρικιο ή εισαι πατσιστης. ή εισαι φεμινιστρια. ή γκέι ή εισαι καπνιστης. ή δεν εχεις φουρνο μικροκυματων. Ή εισαι αντρασ η γυναικα. (εδω ηθελα να καταληξω μαλλον)

Με ξαναρωτησε τι ειμαι. Εγω ειπα το κλασικο με τις ταμπελες. Αυτος ηταν μικρος και εγω αποδοσα ολη τη χαζομαρα στη δευτερα γυμνασιου. Καθως σκεφτομουν την αηδια της βιας της βιας των αγοριων σκεφτηκα την αηδια της κυταριτιδας των κοριτσιων. Ειμαστε διαφορετικοι.

Γιατι αυτος ηταν κυνηγος και εγω συλλεκτρια. Γιατι αυτος επαιζε με αυτοκινητα και γω με γαμημενες μπαρμπι. Γιατι αυτος σκεφτοταν απλα και γω συνθετα. γιατι εσυ ερωτευεσαι σκυλες και γω μαλακες. Γιατι εγω δεν θελω να εχω κυταριτιδα ή τριχες στα ποδια ενω εσυ θελεις να δεις μπαλα. γιατι σ αυτον εμαθαν οτι οι αντρες δεν κλαινε. και σε μενα εμαθαν (οι ταινιες ντισνει κυριως) οτι οι αντρες θα ειναι τελειοι, σαν τους πριγκιπες των παραμυθιων (ευτυχως που δεν το πηρα πολυ σοβαρα). Γιατι εγω,οχι εγω,(αυτο θα το πω εγω ενω εσυ οχι.) οταν θα πεις για μια ωραια γκομενα θα πω οτι εχει κονα ποδια, ή κυταριτιδα ή μεγαλη μυτη. Γιατι αυτος θα πει κατι το οποιο εγω και οι φιλες μου θα προσπαθουμε ωρες να αποκρυπτογραφησουμε. γιατι εγω θα φορεσω μασκαρα. Γιατι εσυ εχεις πουλι ενω εγω οχι.

Και ξερεις ποια ειναι η μαλακια? Εγω θα θελω να σε ευνουχισω και εσυ θα θελεις να με ακουσεις.

Φαε αγαπη.

Τα Λεφτα ειναι χρωματιστα χαρτια. Εχουν πλακα. Εχουν αξια και καλα. Οχι και καλα. Εχουν. Ζουμε σε εναν τρομαχτικα καπιταλιστικο κοσμο. Αρα εχουν. Ετσι, με τα λεφτα μπορω να αγορασω ενα ζωακι για κατοικιδιο ή για φαγητο. Μπορω να αγορασω ενα πλυντηριο πιατων ή ενα φουρνο μικροκυματων. Ή μια τηλεοραση. Ή μια ερωμενη. Μια φορα ρωτησα την μαμα μου τι Δεν μπορω να αγορασω.

Εγω συνηθως γελαω. Γελαω πολυ και δυνατα. Εσυ λες στεναχωριεσε με τουσ φρωχους. Και οταν δινεις ψιλα στον ζητιανο διπλα απο το σχολειο (αυτον με την μεγαλη κρεατοελια στο ματι) νιωθεις τελεια. Πολυ καλα. Πιστευεις εισαι καλος ανθρωποσ. Ισως πας και στον παραδεισο. Ομως αυριο θα παμε για ψωνια γιατι εσυ θες αυτα που φορας να ειναι στη μοδα.

Ωρες ωρες ειμαι πολυ ακυρη. Μια φορα γνωρισα εναν αρκουδο. Ηταν ο καλυτερος αρκουδος. Ήταν μονος, φτωχος και στα σκουπιδια. Ηταν χριστουγεννα. . Γελασαμε πολυ. Οταν εφυγα τον ρωτησα μηπωσ θελει να του δωσω μερικα λεφτα να παρει ενα ταξι να παει σπιτι. Τοτε μου ειπε κατι πολυ σοφο! οτι τα λεφτα δεν εχουν κανενα νοημα αφου ουτε φιλους αγοραζουν και το φαγητο του ειναι τελειως αδιαφορο μιας και δεν τρωει.

(Ο αρκουδος αυτος υπηρξε. Ηταν χριστουγεννα. Εγω τον αγκαλιασα μα αυτος δεν μου μιλησε.)

Οι ανθρωποι ερωτευονται. Ειναι αληθια. Συμβαινει. Αυτη λεει ποτε δεν ερωτευτηκε καποιον ανθρωπο. Ενιωθε ομως στ αληθεια ερωτευμενη. Με τη ζωη. Με κατι μιζερες κυριακες. Με κατι σιωπηλα σημεια της πολης. Με κατι τρομαχτικα δρομακια. Με κατι γελια που θυμαται.

Ξερεις γιατι? Γιατι τα καλυτερα πραγματα στην ζωη, ειναι τζαμπα. (Πολυ κλισε αλλα αυτη ειναι η αληθεια μου. Καληνυχτα)

Μου λενε αν φυγω απο τον κυκλο θα χαθω.

Δεν ξερω. Πολλα ξεκινουν απο κει. Εγω παντα δεν ξερω. Η γαμημενη θεωρια της σχετικοτητας φταιει. Ειναι δυσκολο. Πολυ. Η θεωρια της σχετικοτητας, οπως και το φλας, καταστρεφουν τις σχεσεις των ανθρωπων. Ψεματα. Το φλας καταστρεφει τον ρομαντισμο, και η θεωρια της σχετικοτητας καταστρεφει τα παντα. Να μην καταληγεις εκει. Ποτε! Να ξεκινας απο εκει. Να μην τελιωνεις εκει ποτε! Ετσι ειπε.

Εγω δεν χρησιμοποιω την λεξη 'ποτε΄. Θα ηταν ψεμα να το ελεγα. Δεν μπορω να μιλαω για το μελλον. Εχω το παρον μου. Στο μελλον ισως να συμβει κατι που θα αλλαξει την ζωη μου οπως την ξερω. Ετσι λεω εγω.

Αλλα ειναι ψεμα. Εγω μιλαω πολυ. Μιλαω και μιλαω.. Θα ηθελα να λεω "λιγα και σοφα". Αλλα ειμαι το αντιθετο του λακωνισμου. Και μου τη δινει πολυ. Δεν θελω. Αλλα εχει πλακα να μιλας πολυ.

Ξερεις, μου λεει, Ο παραδεισος γιατι δεν υπαρχει? το εχεις σκεφτει ποτε?

Δεν ξερουμε οτι δεν υπαρχει, βιαστηκα να απαντησω και να πω τα δικα μου. Ποτε δεν πιστεψα ομως στον παραδεισο. Αλλα παρολα αυτα θα πω διαφορα για μια αλλη οπτικη γωνια μαλλον.. οχι την δικη μου. Εγω ηξερα τι ηθελε να πει.

Ο παραδεισος λεει, δεν υπαρχει γιατι ειναι βαρετος. Ασε που δεν μπορει να ειναι ενας.

Απλα το γεγονος οτι ειμαστε τοοοοοοοοοοσο ιδιοι και ταυτοχρονα τοσο διαφορετικοι μας βασανιζει ατελιωτα. Προσπαθουμε ματαια να ομαδοποιηθουμε, να μαζοποιηθουμε να εξαλειφθουμε και ταυτοχρονα να διαφοροποιηθουμε. Ετσι ειμαστε μεγαλωμενοι. Σε μια στανταρ ζωη που ειναι για μας κατι το σιγουρο. Εγω θα παω σχολειο, θα δωσω πανελληνιες, θα μπω στο πανεπιστημιο, μετα θα βρω μια δουλιτσα , θα κανω οικογενεια και παιδια και τα παιδια μου θα κανουν το ιδιο. 'Η ΚΑΙ ΟΧΙ. (συγγνωμη. με το Ποτε και το Παντα δεν τα πηγαινα καλα. Δεν σου υποσχομαι τιποτα κ ας μην υπαρχεις. Ή ισως υπαρχεις. Ή μαλλον, δεν υπαρχεις αλλα κ αν υπηρχες δεν θα σου υποσχομουν τιποτα.)