Αυτο το θεμα με αγγιζει. Μπορει το 'οχι' ή ακομα και η 17 νοεμβρη να μην με αγγιζουν. Αλλα τα Δεκεμβριανα με αγγιζουν. Ισως γιατι μπορει να ημουν εγω ή ενας φιλος μου ή η αδερφη μου ή το παιδι μου ή ενας γκομενος ή ενας που μου την εδινε. Συγχιζομαι.
Κατι γινεται. Δεν ξερω. Καθε φορα με αυτην την ιστορια κλαιω. Εκνευριζομαι. Ειμαι 16. δηλαδη μικρη. Και καταληγω να ζω στον τρομο. Εχουν καταφερει να κανουν παιδια, σαν και μενα, να νιωθουν φοβο για το μελλον τους. Ε οχι ρε φιλε. Δεν με νοιαζει, δεν φοβαμαι ουτοσιαλλως.
Πριν 2 χρονια ηταν σαν να ξεχυλισε το ποτηρι. Ετσι ηταν. Ξαφνικο. Δεν θα θελα να ξεχαστει. Ουτε να καταληξει μια αργεια ή κατι τετοιο. Στο μελλον καποιος θα ψαξει στη wikipedia τι εγινε στις 06.12.08.
Τα ονειρα και οι ελπιδες μονο δεν θελω να χαθουν. Γιατι απελπιζομαι. Βλεπω Παιδια. Που τοσο επηρεασμενοι ειναι που σαν να τους πηρες την ορεξη για ζωη, τα ονειρα. Καταληγουν με της επιθυμιες και τις συμβουλες που τους εδωσε η μανα τους (εξελιξη μηδεν). Τους νοιαζει μονο για το μελλον να εχουν σιγουρο χρημα. Εγω εξασκω το δικαιωμα του να ειμαι μικρη και να Μην με νοιαζουν τωρα τα λεφτα. Μπορω σε μερικα χρονια να μετανιωσω που δεν διαλεξα μια στανταρ ζωη με σιγουρο το μελλον. Αλλα τωρα ειμαι 16 και δεν θελω να εχω ξενα ονειρα. Μου φτανουν τα δικα μου. Και σου λεει ο αλλος γιατι να κατεβει στην πορεια, λες και κατι θα αλλαξει και γω λεω τα κλασικα, ωραια τοτε ας τα δουμε απο την τηλεοραση και ας παραπονιομαστε για την κατασταση. Αληθεια ειναι. Η βια φερνει βια. οχι αναγκαστικα σωματικη. Γιατι το νιωθω. Εκνευριζομαι. Και αυτο ειναι βιαιο συναισθημα. Δεν μαρεσει.
Τα ονειρα και το μελλον μας Κανεις δεν μπορει να το κλεψει.
Keep dreeming. 06.12.08!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου