Και ημουν στο σκοταδι. Και ημουν το σκοταδι. Και με ειδε μια αχτιδα.

ρε Νιωθω παραξενα, ειπε. Σημερα ολη την ημερα ενιωθε σαν κατι να μην παει καλα. Σαν να στεναχωριοταν. Σαν κατι να μην ηταν σωστο. Καμια φορα θελει να κλαψει αλλα δεν πρεπει παντα. Ενιωσε το κλαμα συσσωρευμενο στη μυτη της. Σημερα ξαφνικα ενιωσε σαν να εχασε την αξια της. Δεν της εδινε τοση σημασια. Αλλα δεν το ειπε ποτε. Γιατι οταν δεν λες κατι δεν υπαρχει.

Απ΄οταν ημουν μικρη θυμαμαι σκεφτομουν οτι μολις πεις κατι αρχιζει να υπαρχει. Αλλα τελικα απο οτι φαινεται... Ο ανθρωπος την χρειαζεται την εξομολογηση.

Σκεφτομαστε. Κοιμομαστε. Κανουμε διαφορα. Σκεφτομαστε. Σκεφτομαστε συνδυαστικα. Αισθανομαστε. Μιλαμε. Φιλαμε. Ακουμε. Σκεφτομαστε. Πινουμε. Γελαμε. Μεθαμε.

Μεθαμε και φιλαμε και μιλαμε και γελαμε και χορεβουμε και φωναζουμε και κλαιμε και κανουμε αληθειες και κανουμε ψεματα και κανουμε υπερβολες και κανουμε σεξ και γελαμε και κλαιμε. Δρουμε αυθορμητα. Κατι που νηφαλιοι δεν κανουμε γιατι σκεφτομαστε συνδιαστικα και σφαιρικα. Και μας νιαζει. Και ισως ειναι καλο. ή και οχι.

Ειμαι μικρη. Και εχω πλακα. Γιατι οι μικροι νομιζουν πως τα ξερουν ολα. Το ξερω πως στο μελλον θα γελω και θα τα βλεπω σα δευτερα γυμνασιου. Αλλα νιωθω παραξενα και γω. οπως κ αυτη.

Και οι μονιμοτητες με φοβιζουν. Αρκει ομως να χασεις κατι για να ανακαλυψεις την αξια του. Τα μονιμα πραγματα δεν μπορουν να μας κανουν να ανακαλυψουμε την αξια τους μιας και ειναι μονιμα. Ετσι κλαιμε. Θελουμε αυτο που δεν μπορουμε να εχουμε. Θελουμε αυτα που ειχαμε και χασαμε. Θελουμε αυτα που εχουν οι αλλοι. Κοβουμε τα μαλλια μας. Κανουμε ταταουαζ. Παντρεβομαστε. Ποτε δεν θελουμε αυτο που εχουμε. (συμπερασμα 10χρονης ιωαννας, αρα ευκολονοητο.) Αλλα γιατι? το γιατι ειναι δυσκολονοητο.