Φοβαται λεει, αυτη, τις μονιμοτητες. Το για παντα. Το απειρο. Μα, φυσικα. Δεν μπορουμε να κατανοησουμε αυτο, το φοβομαστε. Θα ταν ψεμα αλλωστε να πειτε το αντιθετο. Τον θανατο τον φοβομαστε. Ενω τελικα ουτε που θα ειμαστε εκει.
Ειμαστε τοσο μικροι και τοσο γεματοι φοβους και αποθημενα. Και τα σκαλιζουμε και ολο τα σκεφτομαστε και κλαιμε και γελαμε δυνατα. Ομως, το κεφαλι μας ειναι αδειο. Μα τοσο γεματο.
Καμια φορα , συζηταμε για τον καιρο. Αλλες παλι λεμε για το καινουριο τραγουδι της Μπριτνεϊ. Και οταν συζηταμε τι εχουμε στο κεφαλι μας μεσα, σαν να αγκαλιαζονται οι πνευμονες μας. και σφιγκει η ανασα. Και κλαιω. Και εσυ.
Δεν νιωθω τιποτα. Δεν κανω τιποτα. Δεν κανω τιποτα. Μυριζω. Αναπνεω. Αναπνεω ξανα. Βαθια. Χαμογελαω. Κλεινω τα ματια μου. Χαλαρωνω τα χερια μου. Δεν με νοιαζει. Σκεφτομαι εσενα. Και εσενα. Και νιωθω τελικα. Νιωθω. Το τωρα. Απολαμβανω. Θελω να κλαψω. Θελω να τσιριξω. Αναπνεω. ξανα. Σε σκεφτομαι. Αναπνεω. Το κανω συχνα, μα τωρα το απολαμβανω. Ναι. Αναπνεω. Αναπνεω ξανα. Καντο και εσυ.
Σκεφτομαι εσενα.
Η ψυχη σου ειναι γαληνια. Ετοιμη να ταξιδεψει. Και μενα.
Μα, ολα ειναι ευημερα. Ολα εχουν τελος. Δεν ξερεις το τελος. Αυτο ειναι το ομορφο. Αυτο αγαπα. Αγαπα την μη μονιμοτητα των πραγματων. Το μοναδικο. Την Στιγμη. Μπορει.
Και ετσι, και εγω Εγω, οχι αυτη, ή και αυτη, 'εκπορνευομαι'.
Γδυνομαι. Στεκομαι γυμνη. δεν ξερω γιατι.
Ισως γιατι πρεπει να γδυνομαστε, δεν χρειαζεται να κρυβομαστε πια.
Θελω να ξερασω, χρωματα. και ολα να ναι μυρωδατα.
Θελω να ειμαι σαν μια τσεπη. Να αδειασω, να βγαλω εξω τα εντοστια μου.
Συγνωμη που εκπορνευομαι μαλλον.
Μα, μαρεσουν τα ευημερα.
όμορφο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιμαστε αυτα τα μικρα αδυναμα πλασματακια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θελω να σε αγκαλιασω πλασματακι μου μικρο.
Να σε προστατεψω.
Απο τι?