Νιωθω παραξενα. Ποναει το εσωτερικο της πλατης μου. Θελω να αρχισω να γελαω δυνατα και να ξεσκιστει στα δυο. Ολα τελιωνουν. Και η πλατη μου. Εγω και εσυ. Τελιωνω. Μα! Τι ψεμα! Δεν μεγαλωνουμε. Μικραινουμε. Πεθαινουμε. Πεθαινουμε. Πεθαινω. Πεθαινεις. Πεθαινουμαι. Πεθαινω. Πεθαινω!
Δεν θελω να πω για το καλοκαιρι. Οχι τωρα. Τωρα νιωθω χειμωνας. Δεν μπορει. Και καμια φορα δεν μπορω να αντεξω πολυ, ασυνειδητα, ειμαι καλοκαιρι, ξερεις. Πλακα εχει. Δεν θα σου το δειξω, μην το ζητησεις, μα νιωθω χειμωνας. 
Θελω να τρεξω. Δεν θελω αλλο να σπαταλαω. Θελω να κλαψω. Γαμω! νιωθω μη-ολοκληρωμενη, παλι. θελω να φωναξω. Να σταματησω. Να σταματησεις. 
Θελω να πηδαω, στα συννεφα. Να παρω φωτια απο ευτυχια και να πεθανω. Τι καλοκαιρι! Θελω να ολοκληρωθω παλι. Ισως πεθανω.
Δεν πεθαινεις. Δεν πεθαινω. δεν υπαρχει χρονος. Δεν υπαρχει παρελθον. Δεν υπαρχει μελλον. Εγω και εσυ. Η ζωη μου. Ζωγραφιζω. Ζωγραφισε μου. Το κανεις, θελω δεν θελω. Πεθαινω. Υπαρχω. Μα, δεν υπαρχω. Δεν πεθαινω. Ζω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου