Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Μια μερα στη ζωη μιας ελαφινας


Ενα ελαφακι χορευει και τσιμπολογαει αργα μερικα φυλλα.

Σα να μαι στο κενο. Ετσι νιωθω.
ΔΕ ΞΕΡΩ γαμημενε! Υποθετω μαρεσει η εκπορνευση. Αηδιαζω παλι με εμενα. Γελαω με τον εαυτο μου. Σα να γελαω με το σχεδιο μου, οταν το βλεπω απο μακρια, που βγηκε με μεγαλη μυτη.
Βαριεσε να διαβασεις υποθετω. Και εγω αυτο κανω. Απο πολλες αποψεις.

Και μετα, νιωθω ξανα αδιαφορη. Σα να μην εχω κλαψει ποτε. Σα να μη γελασα ποτε. Αλλα μετα παλι γελαω, και δε θυμαμαι.

και τα ποδια μου ειναι μεσα στη θαλασσα. Ισα ισα. τα δαχτυλακια. Το αγγιζω. Μα, το κεφαλι ειναι μακρια. Ειναι στεγνο. Για λιγο. Ανυπομονω να βουτηξω, αλλα φοβαμαι κιολας. Μα, το ξερεις πως μαρεσουν οι αλλαγες.

Γλιστραει νωθρα αναμεσα στα τρυφερα φυλλωματα.
Σε λιγο αρχιζει να ξερναει και πεφτει νεκρο.


Ρε Γουντι Αλλεν, πεθαινω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου