And don't criticise what you can't understand

Το χασμα γενεων υπαρχει τοσο ξεκαθαρα παντου. Και εγω ειμαι μικρη τωρα. Αλλα οχι-τοσο-μικρη πια. Δεν θελω να τρομαζω να μεγαλωσω. Και γω δεν θα καταλαβαινω το μελλον. Ουτε τις μελλοντικες γενιες. Θα ειμαι μια γρια που θα τα κρινω ολα. Δεν θελω να ειμαι μια μιζερογιαγια. 'η ισως πεθανω οποτε δεν χρειαζεται να με απασχολουν αυτα τα θεματα.

Ξερεις, ο καιρος περναει και ειμαστε μικροι και λιγοι και παραλληλα τοσο μεγαλοι και πολλοι. Κανονιζουμε το μελλον. Φοραμε αντιηλιακο. Ευχομαστε Καλη χρονια. Καλυπτουμε τα ζωοδη ενστικτα μας με αλλα πιο 'κοσμικα'.

Αλλαζει ο χρονος. Και εσυ καπου εκει, νιωθεις παλι να κατακλυζεσαι απο αυτη τη γλυκια μιζερια για ενα μικρο λεπτακι. Αναμεσα στην απολυτη χαρα, αναμεσα σε αγαπημενους ανθρωπους , αναμεσα σε γελια, αναμεσα σε βλακειες, ισως αναμεσα στο 8 και το 4, μολις 4 δευτερολεπτα, η μιζερια και ταυτοχρονα η ορεξη για ζωη αναβει.

Τα ρολογια, η ωρα, που καθοριζουν τη ζωη μας τοοοσο, εμεις τα βγαλαμε για να τα βγαζουμε περα. Και καμια φορα στο τελος του χρονου σκεφτεσαι τι εγινε. Ειναι ''ο παλιος ο χρονος'' που λεει και το τραγουδι, αυτο το τραγουδι που οταν το ακουγε μικρη ηθελε να κλαψει. Τωρα που το σκεφτομαι ο ανθρωπος απο μονος του ειναι τραγικο προσωπο. Διαχωριζεται στα 'πρεπει' και στα 'θελω' του. Αυτην την μαχη τη μισω. Αλλα αν το καλοσκεφτεις, εσυ, ο,τι κανεις ειναι τελικα αυτο που θες. αρα τα 'θελω' εχουν νικησει?

Θελει να βγει αλλα πρεπει να διαβασει Μαθηματικα Κατευθυνσης. Θελει να φαει ολο το γλυκο αλλα πρεπει να ειναι λεπτη. Θελει να κοιμηθει εξω αλλα δεν πρεπει να αρρωστησει. Θελει να αγορασει αυτα τα παπουτσια αλλα πρεπει να κανει οικονομια. Θελει να φιλησει αυτον τον γκομενο αλλα πρεπει να σκεφτεται τα συναισθηματα των αλλων. Θελει να πηδηξει απ' το μπαλκονι αλλα πρεπει να ζησει. Θελει να κοιμηθει κιαλλο αλλα πρεπει να παει δουλεια. Θελει να τον δειρει αλλα πρεπει να μην τον δειρει. Θελει να χορεψει αλλα πρεπει να προχωραει σοβαρη στο δρομο.Πρεπει να θελει. Θελει να πρεπει. Θελει να θελει. Πρεπει να Πρεπει.

Τι θα μου φερει ο ποταμοοοοοοοος

Θελω να ειμαι ινδιανα. Θελω. Και ειμαι ερωτευμενη με τον Πητερ παν. Θελω να τον φιλησω. και να με παρατησει τελικα γιατι ειναι τοσο γαματος που δεν εχει σπαθι αλλα ξιφακι.

Ο επαγγελματικος προσανατολισμος με κανει να κλαιω και να ποναει ο εγκεφαλος μου. Να κανει πυροτεχνηματα.

Αυτοι αγαπηθηκαν τα χρισουγεννα. Τοτε που ολα και ολοι ειναι ερωτευμενοι. Η αγαπη παλι εφυγε τα χριστουγεννα. Τοτε τα χριστουγεννα της φανηκαν Κακα. Ηταν τοσο θλιβερα οσο και ομορφα. Οταν βλεπεις αγαπη πρεπει να χαιρεσαι. Οταν θες αγαπη και την βλεπεις απ΄το παραθυρο χαιρεσε?

Τα ποιηματα με ελλειψη μελαγχολιας δεν λενε. Ειναι σαν καποιος να εβαλε λεξεις που ταιριαζουν μαζι. Οι ανθρωποι οταν ειναι μαλαγχολικα θλιμενοι δημιουργουν.

Τρεμει λιγο. Και απο το κρυο και οχι. Το νιωθει στα χερια της. Οπως οταν επαιζε πιανο παλια. Το μυριζε. Ακουει μια σιγανη μελωδια απο χαμηλες νοτες. Κλαιει. Το νιωθει στα νυχια της. Φωτακια. Το κασκολ της δινει μια γλυκια ζεστασια. Κλαιει. Δεν μπορει να ελεγξει το μυαλο της. Μυρωδια χυλοπιτων, Παγωμενα χερια, Γλυκα παιδακια, Σοκολατα, Σκυλακι, Facebook, Φυσικη κατευθυνσης, Μανο, Τηλεφωνα, Δωρα, Πιανο, Χιονια, Τιποτα. Αυτος.

Θελω να ειμαι ινδιανα.

ΑΚΟΥΩ-ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ-ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ-ΔΡΩ

Τα χριστουγεννα ολα ειναι ευτυχισμενα. Σκευτομαι παλι. Εκεινη ενιωθε τοσο διαφορετικη μα τοσο ιδια. Η ζωη μας ειναι πολυ μικρη. Για την ακριβεια δεν υπαρχει παρον. Η γραμμη μεταξυ παρελθοντος και μελλοντος ειναι η στιγμη. Αυτην ζουμε. Σαν ηθοποιοι. Αγνοουμε ομως την συνεχεια. Ακουμε (νιωθουμε)- Σκευτομαστε - Αποφασιζουμε- Δρουμε.

Εκεινη, πολλες φορες μετανιωνε. Ομως ηταν ερωτευμενη με τα λαθη της. Με καθε μικρο πραγματακι που μετανιωσε. Εκεινος παλι, εκρινε τα πραγματα που μετανιωνουμε σαν ψεγαδια της ζωης. Σαν στιγμες που Δεν καταφεραμε να σκεφτουμε καλα.

Και ετσι, ειμαστε οι επιλογες μας. Ποτε δεν μπορεις να ξερεις τι θα γινοταν αν διαλεγαμε κατι αλλο. Αν λεγαμε κατι αλλο. Ειμαστε οι επιλογες μας. Δηλαδη ο καθενας διαλεγει τα δικα του. Και μπορει να διαλεξει ΟΤΙ θελει.






Αυτια εχουμε για να ακουμε. Μια μερα ξυπνησε και ενιωσε σαν να ειχε ισοπεδωθει. Ολα τα συναισθηματα της. Ολες οι αισθησεις της. Εγινε ενα με την καθημερινοτητα. Δεν ακουγε πια τους χτυπους της καρδιας της. Δεν ακουγε τις ανασες της. Δεν απολαμβανε τις ανασες της. Σκεφτοταν εναν γκομενο προχθες. Δεν Αναρωτιωταν. Δεν ενιωθε πια παιδι. Ετσι εκλαψε. Εκλαψε πολυ. με λυγμους.







Κοιμομαστε. Ξυπναμε. Περπαταμε. Σκεφτομαστε τι να μαγειρεψουμε. Πως να κουρεφτουμε. Τι να γραψουμε στο facebook. Αναρωτιομαστε πως θα ηταν η ζωη χωρις φουρνο μικροκυματων. Κανουμε τις ασκησεις των μαθηματικων χωρις να σκεφτομαστε ιδιαιτερα. Κοιταμε επιμονα καβλες περαστικους. Κανουμε σχεσεις. Λεμε ψεματα. Λεμε ψεματα στον εαυτο μας. Ελπιζουμε. Εχουμε το αυριο δεδομενο. βλεπουμε τηλεοραση. Περπαταμε στο δρομο και δεν σκεφτομαστε τιποτα. Δεν ακουμε την αγαπη. Δεν ακουμε τις σκεψεις μας. ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ.
Καληνυχτα.

Και ημουν στο σκοταδι. Και ημουν το σκοταδι. Και με ειδε μια αχτιδα.

ρε Νιωθω παραξενα, ειπε. Σημερα ολη την ημερα ενιωθε σαν κατι να μην παει καλα. Σαν να στεναχωριοταν. Σαν κατι να μην ηταν σωστο. Καμια φορα θελει να κλαψει αλλα δεν πρεπει παντα. Ενιωσε το κλαμα συσσωρευμενο στη μυτη της. Σημερα ξαφνικα ενιωσε σαν να εχασε την αξια της. Δεν της εδινε τοση σημασια. Αλλα δεν το ειπε ποτε. Γιατι οταν δεν λες κατι δεν υπαρχει.

Απ΄οταν ημουν μικρη θυμαμαι σκεφτομουν οτι μολις πεις κατι αρχιζει να υπαρχει. Αλλα τελικα απο οτι φαινεται... Ο ανθρωπος την χρειαζεται την εξομολογηση.

Σκεφτομαστε. Κοιμομαστε. Κανουμε διαφορα. Σκεφτομαστε. Σκεφτομαστε συνδυαστικα. Αισθανομαστε. Μιλαμε. Φιλαμε. Ακουμε. Σκεφτομαστε. Πινουμε. Γελαμε. Μεθαμε.

Μεθαμε και φιλαμε και μιλαμε και γελαμε και χορεβουμε και φωναζουμε και κλαιμε και κανουμε αληθειες και κανουμε ψεματα και κανουμε υπερβολες και κανουμε σεξ και γελαμε και κλαιμε. Δρουμε αυθορμητα. Κατι που νηφαλιοι δεν κανουμε γιατι σκεφτομαστε συνδιαστικα και σφαιρικα. Και μας νιαζει. Και ισως ειναι καλο. ή και οχι.

Ειμαι μικρη. Και εχω πλακα. Γιατι οι μικροι νομιζουν πως τα ξερουν ολα. Το ξερω πως στο μελλον θα γελω και θα τα βλεπω σα δευτερα γυμνασιου. Αλλα νιωθω παραξενα και γω. οπως κ αυτη.

Και οι μονιμοτητες με φοβιζουν. Αρκει ομως να χασεις κατι για να ανακαλυψεις την αξια του. Τα μονιμα πραγματα δεν μπορουν να μας κανουν να ανακαλυψουμε την αξια τους μιας και ειναι μονιμα. Ετσι κλαιμε. Θελουμε αυτο που δεν μπορουμε να εχουμε. Θελουμε αυτα που ειχαμε και χασαμε. Θελουμε αυτα που εχουν οι αλλοι. Κοβουμε τα μαλλια μας. Κανουμε ταταουαζ. Παντρεβομαστε. Ποτε δεν θελουμε αυτο που εχουμε. (συμπερασμα 10χρονης ιωαννας, αρα ευκολονοητο.) Αλλα γιατι? το γιατι ειναι δυσκολονοητο.

06.12.08

Αυτο το θεμα με αγγιζει. Μπορει το 'οχι' ή ακομα και η 17 νοεμβρη να μην με αγγιζουν. Αλλα τα Δεκεμβριανα με αγγιζουν. Ισως γιατι μπορει να ημουν εγω ή ενας φιλος μου ή η αδερφη μου ή το παιδι μου ή ενας γκομενος ή ενας που μου την εδινε. Συγχιζομαι.

Κατι γινεται. Δεν ξερω. Καθε φορα με αυτην την ιστορια κλαιω. Εκνευριζομαι. Ειμαι 16. δηλαδη μικρη. Και καταληγω να ζω στον τρομο. Εχουν καταφερει να κανουν παιδια, σαν και μενα, να νιωθουν φοβο για το μελλον τους. Ε οχι ρε φιλε. Δεν με νοιαζει, δεν φοβαμαι ουτοσιαλλως.

Πριν 2 χρονια ηταν σαν να ξεχυλισε το ποτηρι. Ετσι ηταν. Ξαφνικο. Δεν θα θελα να ξεχαστει. Ουτε να καταληξει μια αργεια ή κατι τετοιο. Στο μελλον καποιος θα ψαξει στη wikipedia τι εγινε στις 06.12.08.

Τα ονειρα και οι ελπιδες μονο δεν θελω να χαθουν. Γιατι απελπιζομαι. Βλεπω Παιδια. Που τοσο επηρεασμενοι ειναι που σαν να τους πηρες την ορεξη για ζωη, τα ονειρα. Καταληγουν με της επιθυμιες και τις συμβουλες που τους εδωσε η μανα τους (εξελιξη μηδεν). Τους νοιαζει μονο για το μελλον να εχουν σιγουρο χρημα. Εγω εξασκω το δικαιωμα του να ειμαι μικρη και να Μην με νοιαζουν τωρα τα λεφτα. Μπορω σε μερικα χρονια να μετανιωσω που δεν διαλεξα μια στανταρ ζωη με σιγουρο το μελλον. Αλλα τωρα ειμαι 16 και δεν θελω να εχω ξενα ονειρα. Μου φτανουν τα δικα μου. Και σου λεει ο αλλος γιατι να κατεβει στην πορεια, λες και κατι θα αλλαξει και γω λεω τα κλασικα, ωραια τοτε ας τα δουμε απο την τηλεοραση και ας παραπονιομαστε για την κατασταση. Αληθεια ειναι. Η βια φερνει βια. οχι αναγκαστικα σωματικη. Γιατι το νιωθω. Εκνευριζομαι. Και αυτο ειναι βιαιο συναισθημα. Δεν μαρεσει.

Τα ονειρα και το μελλον μας Κανεις δεν μπορει να το κλεψει.

Keep dreeming. 06.12.08!

fucking happy end.

Αυτος δεν πιστευε στα happy end. Ουτε εκλεγε στις ταινιες. Ουτε οταν πεθανε ο Μουφασα.

Εγω εκλαιγα πολυ. Δεν ξερω γιατι. Αυτος, παντα υποστηριζε οτι οταν κλαιμε, κλαιμε μονο για εμας. Δεν μπορουμε, λεει να κλαψουμε για αλλους.

Δεν ξερω. Ποτε δεν ηθελα να το πιστεψω αυτο. Ποτε δεν ειχα ομως αρκετα επιχειρηματα για να το αντικρουσω. Απλα μου γαμαει το μυαλο και δεν θελω.

Παλια δεν ηθελα να πιστεψω σε αυτην την ιδιοτελεια που κουβαλαει ο ανθρωπος. Τωρα ζω. Υπαρχει ανιδιοτελεια? Αυτη θα ελεγε οτι η αγαπη γεννα την ανιδιοτελεια. Αυτος θα ελεγε οτι η αγαπη γεννα την ιδιοτελεια. Ισως ετσι ειναι. Δεν ξερει, δεν ειχε ερωτευτει.

Εστω η πραγματικη αγαπη γεννα την ανιδιοτελεια. Αν οχι, δεν υπαρχει ανιδιοτελειαΟΜΩΣ παντα καποιος θελει να μοιραζεται την ιδιοτελεια του με αλλους...(διερευνηση).